Blondynka w stolicy, uwaga!

Mówiłam, że jadę to sobie pojechałam. Prosto i na temat, prawda?

Tylko, że każda historia a raczej podróż w tym wypadku ma swoje dno, hmmm drugie dno.

To tak jak z łóżkiem...chce nam się spać i jesteśmy zmęczeni. Widząc wyrko mamy ochotę wleźć do niego i pokimać ale nagle się okazuje, że prześcieradło nie jest satynowe :) a co gorsze leży tam jakiś Marian!

Ot, życie i życiowe historyje.

Jako, że jestem mocno mobilna to bez moich czterech kółek się nie obywam. Wpadam w popłoch i panikę jak słyszę pod maską strzelanie albo pod nadwoziem skrzypienie. Gdy przychodzi do zmiany pojazdu wpadam w obłęd i oddycham głęboko i liczę na cud bo do dziesięciu nie ma sensu.

Na peronie stałam sobie spokojna i piękna :)

Wiatr muskał moją twarz i rozwiewał włosy. Słońce igrało z piegami na moim nosie.

Wysłuchałam peronowego komunikatu ale uwagę zwróciły ostatnie słowa Pani z informacji "...uwaga na porzucone walizki..." Łypnęłam na prawo i lewo... nic nie było...ufff

Pociąg wtargnął na peron więc zwinnym krokiem udałam się do ostatniego wagonu nr. 10. Mojego wagonu.

Hurra, otworzyłam drzwi, wtargałam mój bagaż i moim oczom ukazała się szklana ściana.

Namierzyłam klamkę więc już wiedziałam , że owa ściana to nic innego jak drzwi.

Złapałam, ciągnę...NIC! Szarpię w prawo, lewo...Nic! Nie działają, zepsute, zaraz zadzwonię po konduktora ( tylko skąd numer do niego?), co ja teraz zrobię bo pociąg ruszył a ja w ostatnim wagonie na samym końcu i zepsute, szklane drzwi co się nie otwierają.Wyskoczę? Zacznę piszczeć? Co ja mam zrobić? Gdzie ten konduktor? Helpunku!

Podnoszę głowę, odgarniam grzywkę i mój wzrok krzyżuję się ze wzrokiem sympatycznego Pana zza szklanej ściany. Pan unosi palec i z uśmiechem pokazuje mały guziczek po lewej stronie.

Mój palec machinalnie i jak w amoku idzie do wskazanego guziczka. JEST! Syknięcie i szyba znika,jestem uratowana! Drzwi się otworzyły i dopiero zobaczyłam, że wszyscy na mnie patrzą. Pociągnęłam walizkę za sobą, ręką odgarnęłam włosy z twarzy i uroczyście i z uśmiechem oznajmiłam - "Blondynka na pokładzie :)"

Warszawa powitała mnie słonkiem! Pięknie!

Nie tylko uwielbiam wieś ale rozczulam się tez nad architekturą miejską a stolica ma w sobie to coś.

No lubię i już! Kasia była ze mną. Przyjechała z Krakowa innym pociągiem.

Połączyłyśmy siły i udałyśmy się do naszego zarezerwowanego apartamentu nr. 113 - MARY's STUDIO.

Apartament okazał się świetny, urządzony na czasie i w pełni wyposażony.
Do tego wspaniały widok za oknem :)

Fot. MARY's STUDIO

Brzuchy okazały się puste więc pognałyśmy w miasto.

Polecone jedzonko okazało się strzałem w dziesiątkę! Zakochałam się w burgerze i Aioli !!!!

Nigdy nie jadłam tak dobrego żarcia a o pietruszkowym cudzie z pęczakiem nie wspomnę.

Fot. Aioli

Wieczorem wiedziałyśmy gdzie będziemy.

Nasze piękne, wyprasowane, pachnące ciałka w szpilkach udały się taksówką do Aksonometria na otwarcie salonu flagowego marek Rolf Benz & Team7.Było klimatycznie i bardzo muzycznie. Kasia Bobocińska która tam była, a ja wiedziałam, że tam będzie dała mi kopa i siebie :)

Wracając do domu uśmiałam się jak norka i to z samej siebie. Tak mnie nogi bolały od tych kwiecistych szpilek, że szłam za Kaśką jak jakiś luxusowy menel. Nie opiszę tego dokładniej i mam nadzieję, że kamery przy blokach nie zarejestrowały tego i nikt tego nie zobaczy :)

We wtorek jestem w Gdańsku i liczę na słońce podobnie jak w stolicy :)

ściskam Was Kochani!

Zoyka